مطالب ياد شده،هشدارى به همه مسلمانان است كه تا خداوند،در اين دنيا به آنها مهلت داده از فرصت استفاده كنند؛زيرا هنگامى كه وقت مرگ فرا رسيد،ديگر تأخير و بازگشتى نيست .
از اين رو،بعضى از درستكاران و پارسايان در خانه خود قبرى كنده بودند،گاهى در ميان آن رفته و مى خوابيدند:به خود خطاب كرده و مى گفتند:خيال كن مرده اى و ترا درون قبر نهاده اند و از خداوند،تمنا مى كنى ترا به دنيا بازگرداند تا عمل صالح انجام دهى.

بعد از آن،بيرون مى آمدند و به خود مى گفتند:

اكنون خدا به تو لطف كرده و ترا به دنيا بازگردانده است.اكنون در راه خدا قدم بردار،خود را اصلاح كن،تا هنگام مرگ تقاضاى بازگشت و جبران نكنى،كه اگر چنين تمنا كنى،اين جواب قاطع را مى شنوى كه »هرگز بازگشتى نيست و هميشه بايد در قبر باشى.»

علامه غزالى دراين باره چنين نقل میكند:

ربيع بن خثيم(معروف به خواجه ربيع(در خانه خود، قبرى كنده بود،هر وقت در قلب خود احساس قساوت و غفلت میكرد،وارد آن مى شد و در لحد مى خوابيد و ساعت ها در ميان آن مى ماند.

سپس مى گفت :

رب ارجعون لعلى اعمل صالحا فيما تركت

«پروردگارا! مرا بازگردان،شايد در قبال آن چه كرده ام،عمل صالحى انجام بدهم« و (جبران گذشته را بنمايم و تدارک كنم (.

اين آيه را مكرر به زبان مى آورد،و با حال حزين میخواند.

سپس به خود خطاب كرده و از قول خداوند،مى گفت :

يا عبداله قدر جعناک فاعمل الصالح

«اى بنده خدا! همانا ترا به دنيا برگردانديم پس كارهاى شايسته و عمل صالح انجام بده«.